Vancouver
Door: Albert Kort
Blijf op de hoogte en volg Albert
31 Oktober 2013 | Canada, Vancouver
Zenuwachtig? Nee dat woord komt niet in mijn woordenboek voor! Een keer eerder was ik het, tijdens mijn afrijden! Maar afgelopen woensdag waren er toch die zenuwen in combinatie met gezonde spanning en het vreselijke gevoel van dierbaren moeten missen! Na een nacht van maximaal 2 uur slaap werd het toch tijd om te gaan! Het uitzwaaien door mijn lieve ouders, zus, nichtje, neef en Sophie maakten het er niet makkelijker op. Weinig woorden kon ik meer uitbrengen. Wie haalt het ook in zijn hoofd om bewust mensen te gaan missen en nog erger, dierbaren dit aan te doen! Eens te meer schoot die vraag door mijn hoofd op woensdagochtend!
Hoe erg het afscheid nemen ook was, zo goed verliep de vlucht! Met een overstap op IJsland kon de oversteek beginnen naar de andere kant van de Grote plas! Over het adembenemende Groenland, wat totaal niet groen is, en de pure wildernis van Canada, brachten me uiteindelijk in Seattle! Daar stokte de tot dan toe vlekkeloos verlopen reis. Jaren heb ik met de NS mogen, lees moeten, reizen. Dus wachten moet ik inmiddels wel gewend zijn. Echter in Seattle kreeg wachten een nieuwe betekenis. Ondanks het feit dat ik niet van de luchthaven af moest, moest ik toch door de paspoortcontrole! Na een uur in de rij wachten was ik eindelijk aan de beurt. Een nors ogende beveiligingsbeambte vond het nodig een pasfoto van mij te maken. Daarnaast moest ik afdrukken geven van al mijn vingers! Een criminele carriere in Amerika zit er niet meer in helaas. Voor eeuwig sta ik in het Homeland Security systeem.
Na deze bijzondere ervaring mocht ik ook nog door de scan. Op sokken welteverstaan. Ik heb geprobeerd het de beveiligingsbeambte uit zijn hoofd te praten. Een reis van 10 uur in een vliegtuig met strak vast gebonden Timberland schoenen aan zijn niet bevorderlijk voor de algehele luchtkwaliteit! Desalniettemin moest ik op sokken door het poortje. Meneer de beveiligingsbeambte had of geen reukorgaan meer of wilde graag euthanasie op zichzelf plegen! Zonder verdere problemen kwam ik aan in de Main Terminal.
En daar zag ik ze voor het eerst. Daar zag ik ze voor het eerst echt. Ik kende Amerikanen al, en was vaak met ze in contact gekomen tijdens mijn werkzaamheden op Schiphol. Maar nu zag ik ze in hun natuurlijke habitat bewegen! Hoewel, bewegen is wat overdreven! Na 10 minuten observeren wist ik het zeker: obesitas is helemaal geen ziekte in Amerika. Het is volkssport nummer 1! De een nog dikker dan de ander. Tijdens mijn 2 uur overstap heb ik dingen gezien die niet te bevatten zijn. Kinderen van 8 jaar die in een half uur meer eten dan ik op maandbasis doe. Meer fastfoodtentjes dan incheckbalies. En jerrycans vol Cola die kinderen krijgen om ze stil te houden. Het zou me niet verbazen dat hier geen speeltjes in het Happy Meal zitten maar Pas-op-zwenk-uit-bordjes of parkeersensoren! Groter dan groot. En dat in de breedste zin van het woord.
Na een uiterst vermakelijk overstap in Seattle mocht ik mijn reis verder vervolgen met Alaska Airlines. Na een turbulent ritje van 50 minuten kwam ik aan op mijn voorlopige eindbestemming. Slechts 100 kilometer over de grens en dus in Canada merkte ik gelijk het verschil. Canadezen zijn buitengewoon vriendelijk, behulpzaam en laten je voelen dat je welkom bent. Zondere verdere problemen kwam ik door de paspoortcontrole. Dat ik ruim een uur moest wachten op mijn werkvisum nam ik op de koop toe. Als de beveiliging je koffie aanbiedt en zich verontschuldigd voor het lange wachten kun je moeilijk boos zijn.
Na een trip van 15 uur, mede door de overstap in IJsland en Seattle, kwam ik lokale tijd half 12 s’avonds aan in het SameSun Hostel in Vancouver. Compleet gesloopt viel ik in slaap! En nu na bijna een dag in deze stad weet ik het al. Dit is mijn nieuwe favoriete stad! De gastvrijheid en de relaxte sfeer in de stad laten me nu al thuis voelen.
Maandag de laatste etappe van mijn reis! Een busreis van een uur naar Whistler. Dan begint het echte werk!
Maar nu eerst, Halloween vieren in Vancouver!
Trick or Treat!!
Albert
Hoe erg het afscheid nemen ook was, zo goed verliep de vlucht! Met een overstap op IJsland kon de oversteek beginnen naar de andere kant van de Grote plas! Over het adembenemende Groenland, wat totaal niet groen is, en de pure wildernis van Canada, brachten me uiteindelijk in Seattle! Daar stokte de tot dan toe vlekkeloos verlopen reis. Jaren heb ik met de NS mogen, lees moeten, reizen. Dus wachten moet ik inmiddels wel gewend zijn. Echter in Seattle kreeg wachten een nieuwe betekenis. Ondanks het feit dat ik niet van de luchthaven af moest, moest ik toch door de paspoortcontrole! Na een uur in de rij wachten was ik eindelijk aan de beurt. Een nors ogende beveiligingsbeambte vond het nodig een pasfoto van mij te maken. Daarnaast moest ik afdrukken geven van al mijn vingers! Een criminele carriere in Amerika zit er niet meer in helaas. Voor eeuwig sta ik in het Homeland Security systeem.
Na deze bijzondere ervaring mocht ik ook nog door de scan. Op sokken welteverstaan. Ik heb geprobeerd het de beveiligingsbeambte uit zijn hoofd te praten. Een reis van 10 uur in een vliegtuig met strak vast gebonden Timberland schoenen aan zijn niet bevorderlijk voor de algehele luchtkwaliteit! Desalniettemin moest ik op sokken door het poortje. Meneer de beveiligingsbeambte had of geen reukorgaan meer of wilde graag euthanasie op zichzelf plegen! Zonder verdere problemen kwam ik aan in de Main Terminal.
En daar zag ik ze voor het eerst. Daar zag ik ze voor het eerst echt. Ik kende Amerikanen al, en was vaak met ze in contact gekomen tijdens mijn werkzaamheden op Schiphol. Maar nu zag ik ze in hun natuurlijke habitat bewegen! Hoewel, bewegen is wat overdreven! Na 10 minuten observeren wist ik het zeker: obesitas is helemaal geen ziekte in Amerika. Het is volkssport nummer 1! De een nog dikker dan de ander. Tijdens mijn 2 uur overstap heb ik dingen gezien die niet te bevatten zijn. Kinderen van 8 jaar die in een half uur meer eten dan ik op maandbasis doe. Meer fastfoodtentjes dan incheckbalies. En jerrycans vol Cola die kinderen krijgen om ze stil te houden. Het zou me niet verbazen dat hier geen speeltjes in het Happy Meal zitten maar Pas-op-zwenk-uit-bordjes of parkeersensoren! Groter dan groot. En dat in de breedste zin van het woord.
Na een uiterst vermakelijk overstap in Seattle mocht ik mijn reis verder vervolgen met Alaska Airlines. Na een turbulent ritje van 50 minuten kwam ik aan op mijn voorlopige eindbestemming. Slechts 100 kilometer over de grens en dus in Canada merkte ik gelijk het verschil. Canadezen zijn buitengewoon vriendelijk, behulpzaam en laten je voelen dat je welkom bent. Zondere verdere problemen kwam ik door de paspoortcontrole. Dat ik ruim een uur moest wachten op mijn werkvisum nam ik op de koop toe. Als de beveiliging je koffie aanbiedt en zich verontschuldigd voor het lange wachten kun je moeilijk boos zijn.
Na een trip van 15 uur, mede door de overstap in IJsland en Seattle, kwam ik lokale tijd half 12 s’avonds aan in het SameSun Hostel in Vancouver. Compleet gesloopt viel ik in slaap! En nu na bijna een dag in deze stad weet ik het al. Dit is mijn nieuwe favoriete stad! De gastvrijheid en de relaxte sfeer in de stad laten me nu al thuis voelen.
Maandag de laatste etappe van mijn reis! Een busreis van een uur naar Whistler. Dan begint het echte werk!
Maar nu eerst, Halloween vieren in Vancouver!
Trick or Treat!!
Albert
-
31 Oktober 2013 - 23:11
Sophie:
Haha geweldig! zie het al voor me dat jij ook tonnetje rond thuis komt :p
dan begin je toch op je vader te lijken ;) sorry germ! Haha
Ik kijk alweer uit naar je nieuwe verhaal!
Veel plezier x kus -
31 Oktober 2013 - 23:42
Annet Postma:
Je bent een ware columnist, een ontzettend mooi reisverslag. Als snowboarden jou even goed af gaat dan schrijven, zal je voor botbreuken worden bespaard. Veel plezier Albert XXX Moeders -
01 November 2013 - 02:10
Nienke:
Toch mooi internet. Bij jou is het nu etenstijd en hier nacht. Geweldig stukje weer geschreven.
Ik zie het voor me, jij op sokken door de paspoortcontrole.
En nu al favorite stad dat beloofd nog wat.
Geniet nog even van je haloweendagje daar.
Liefs -
01 November 2013 - 14:30
Tiety:
Als een ware held op sokken ben je Amerika binnen getreden. Dat moet volgend jaar met jou rondreis goed komen! Nu eerst maar genieten van je favoriete stad (de hoeveelste is dit nu?)
veel liefs en een dikke kus, mem
-
01 November 2013 - 20:40
Germ:
Je moet de familie (naam) wel hoog houden, dit doe je niet op sokken.
Mocht je nog schoenen nodig hebben erstaan nog wel een paar hier die je vergeten bent.
Als er zoveel Mickie Donalds zijn in Amerika dan ben ik al onderweg.
Groet,. -
01 November 2013 - 20:44
Vera:
Wat een super leuk verhaal!!
Heel leuk om te lezen!! Je kan wel collums gaan schrijven!!
Ik kijk nu al uit naar de volgende verhalen!
In ieder geval, heel veel plezier!!
En mooi dat de reis ondanks de vertragingen en
het lange wachten, goed is verlopen:)!
Liefss! -
02 November 2013 - 10:57
Kevin:
Prachtig Albert! Do makkest zelfs lezen foar mij leuk! Een hele prestaasje! Dog dyn best der en bring er mar wat fryske mentaliteit yn ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
